پروتئینوری

پروتئینوری زمانی رخ می دهد که میزان پروتئین بیش از حد نرمال در ادرار ظاهر شود. این امر معمولا با بیماری زمینه ای همراه است ولی ممکن است گاهی در افراد سالم نیز دیده شود.

ادرار معمولا مقدار کمی پروتئین دارد. قسمت مایع خون (پلاسما) حاوی پروتئین های متفاوتی است و یکی از اعمال کلیه ها جلوگیری از دفع پروتئین ها به همراه سایر مواد دفعی ادرار است. دو مکانیسم وجود دارد که به طور نرمال جلوی دفع پروتئین در ادرار را می گیرد.

1. در کلیه ها حدود یک میلیون واحد تصفیه کننده به نام نفرون وجود دارد. در هر نفرون خون به طور مداوم از طریق خوشه ای از رگ های خونی فیلتر می شود که گلومرول نامیده می شوند. گلومرول ها سدی ایجاد می کنند که بیشتر پروتئین های درشت پلاسما را درون رگ ها حفظ می کند.
2. چسبیده به هر گلومرولی توبول ها قرار دارند که شامل قسمت هایی هستند که مایع و مولکول هایی را که از گلومرول رد می شوند جمع می کنند. پروتئین های کوچکی که از گلومرول رد می شوند تقریبا به طور کامل بازجذب می شوند.

پروتئینوری اغلب وقتی رخ می دهد که گلومرول ها و توبول های کلیه ها آسیب دیده باشند. التهاب و آسیب دیدن گلومرول ها می تواند نشت پروتئین ها و گلبول های قرمز به ادرار شود. آسیب به توبول ها باعث جلوگیری از بازجذب پروتئین می شود. پروتئینوری ممکن است وقتی مقدار زیادی پروتئین های ریز در خون وجود دارد و توبول ها نمی توانند همه آن را جذب کنند.

وضعیت هایی وجود دارد که باعث می شود افراد سالم پروتئینوری موقت یا دائم پیدا کنند که الزاما نشانه آسیب کلیوی نیست.  این وضعیت ها شامل دهیدراتاسیون، استرس، فعالیت شدید، تب، درمان با آسپرین و مواجهه با سرمای شدید است.